Ölüm Ve Ben

Ölüm bana ilk dokunduğunda daha dokuz günlüktüm. İsmimi ölüm koymuştu benim. O günden beri onun kulağıma fısıldadığı isimle çağırıyorlar beni. Adımla seslenildiği her vakit, ölüm bir kahkaha daha atıyor karşımda. Ölüm bana ilk vurduğunda daha altı yaşındaydım.Başımı okşayan eli hissedemez hale getirmişti beni. Oturduğum dizi, gördüğüm yüzü, öptüğüm eli alıp götürmüştü benden. O gün öyle bir vurmuştu ki, ağlayamadım bile. Onun yerine boğazıma bir şey düğümlendi.Yıllardır yutkunamadım o acıyı ve özlemi. Her nefes alışımda, ölümün tokadı patlıyordu suratıma.
Ölüm, her Eylül ayının 27'sinde uğrar bana. Yeni bir yaşa girdikçe, biraz daha büyüdükçe bir adım daha yakından hissettirir nefesini. Büyümek demek, ölümün nefesini bir adım daha yakından hissetmektir benim için.
Her şeye rağmen ölüm, ruhuma vurulmuş bir pranga olan bedenimden kurtaracak bir anahtardır. O anahtar zincirlerimi çözene kadar, ölüm bana çok şey borçlu.

İSMAİL ARIK

Bu blogdaki popüler yayınlar

BAHARE

Resim
Azadeyim azade... Tüm yüklerimden uzağa. Ne bir ayın şehvetli yüzü ne de bir güneşin tatlı tebessümü,  Ağaçtan kendini bırakan bir sonbahar yaprağıyım artık, Neyim varsa verdim, en son kendim kaldım geriye.  Azadeyim azade... Tüm yüklerimden uzağa.  Sandım ki anlamışım, anladım ki sanmışım.  Köklü sarsıntılarımın sebebi benmişim meğer, Tüketmişim onca beni hiç duraksamadan  lime lime etmişim kendimi onca yük sırtımdayken.  Azadeyim azade... Tüm yüklerimden uzağa.  Beni bir yoran var diyordum ya,  Kendime doğru koşarken kendimden kaçarmışım ben. İSMAİL ARIK
Devamı

GİDİYORUM

Resim
Gidiyorum bu şehirden, kulaklarımı tırmalayan çocuk seslerinden çok uzaklara. çocuksuz sokakların ölüm sessizliğini içeren, sonu gelmez bir bataklığa. Gidiyorum bu şehirden, annemin kahvaltı hazır sesinin ulaşamadığı bir yere. Sevdiklerimin kokusunu bastıran mazot kokulu caddelere. Gidiyorum  bu şehirden, gözlerini öptüğüm küçüklerimin, yüzlerini göremeyecek kadar toza bulanmış, betondan yaşamların içine. Gidiyorum  bu şehirden, babamın mezarında yeşeren otların uzanamadığı bir yere, sinemi delen bir ayrılılığın, kasvetli bir şarkının kol gezdiği diyarlara. Gidiyorum bu şehirden...
Devamı

GİDENDEN KALAN

Resim
GİDENDEN KALAN Hasretin çürümüş eşiğindeyim, adı yok bunun Küçüklükten girmişim bu beşiğe Sallayan bir kır saçlı adam Kimdir çözemedim bir türlü Bakışı bir başka gülüşü bir başka Benden öteye öteden bana gelmiş Yıllardır sallar dururmuş Konuşmayız ne vakittir Ne sesini işittim ne de öfkesini Öylece durup güler bana Kalbi bir başkadır hissederim Olanlardan olmayan bir kimse Hem kalbimin ta içinde hem karşımda Ne vakit ağlamaya yakın Durur bakar gözlerime Gözyaşı artık ondan akar Bense sadece yutkunurum. Sonradan öğrendim adını Ben ondan biriymişim Üstümü kirlettiğimde ilk ona koşarmışım O gündür hep kapısında beklerim Yine gelsin sallasın beşiğimi Ses yok seda yok Gitti dediler hemen sonra Bekleme gelmez artık Bense onu gülüşünden işitirim Bilirim beni bekler  Benim onu beklediğim gibi Ne o geçer eşiği ne de ben.  Öylece durup dinleriz birbirimizi İSMAİL ARIK
Devamı