YAŞAMAK

YAŞAMAK

Yaşamak demek yalnızca nefes almak demek değildir. Yaşamak, insanın algılayabildiği en üst kavramdır. Mutluluk, hüzün, sefalet, açlık, zenginlik, aile, arkadaşlık, sevgi, hissiyat... Bu gibi kavramlar ve hisler, yaşamanın alt dallarıdır. Yaşıyorum  demek için illa mutlu olmak, varlıklı olmak gerekmez. Bunlar yaşamak ummanındaki damlalardan başka bir şey değildir. Yağmur yağdığında kafamızı yukarıya kaldırıp her bir damlanın  suratımıza çarpışını hissetmek, küçük  bir çocuğun bakışlarında gördüğümüz saflık, felaketler karşısında düştüğümüz dehşet, canlı olan ne varsa onlarda hissettiğimiz merhamet, ailemizde hissettiğimiz sıcaklık, ayazda maruz kaldığımız serinlik, bir sevgili de taktığımız Aşk... Yaşamak, bunların bütünüdür. Her bir kavrama muhatap olmaktır. İstemediğimizi bir kenara atıp "buna yaşamak denmez" demek değildir. Yaşamak her şeye rağmen, sahip olup olmadıklarımıza bakmadan, her bir duyguyu iliklerimize kadar hissetmektir. Yaşamak ömürle tükenmesi bir şey değildir. Ömür yalnızca ilk alınan ve son kez verilen iki nefes arası harcanan zaman değildir. İnsan zihninde ve duygularında birçok ömür yaşar. Önemli olan hangi ömrünü nasıl yaşadığındır. Hala gökyüzüne baktığında yağmurun ıslaklığını üzerinde taşıyorsa beden, yaşanacak bir ömür daha vardır. Zihindeki ömür  tükense de yaşanacak  bir ömür daha vardır duygularda.

İSMAİL ARIK

Bu blogdaki popüler yayınlar

BAHARE

Resim
Azadeyim azade... Tüm yüklerimden uzağa. Ne bir ayın şehvetli yüzü ne de bir güneşin tatlı tebessümü,  Ağaçtan kendini bırakan bir sonbahar yaprağıyım artık, Neyim varsa verdim, en son kendim kaldım geriye.  Azadeyim azade... Tüm yüklerimden uzağa.  Sandım ki anlamışım, anladım ki sanmışım.  Köklü sarsıntılarımın sebebi benmişim meğer, Tüketmişim onca beni hiç duraksamadan  lime lime etmişim kendimi onca yük sırtımdayken.  Azadeyim azade... Tüm yüklerimden uzağa.  Beni bir yoran var diyordum ya,  Kendime doğru koşarken kendimden kaçarmışım ben. İSMAİL ARIK
Devamı

GİDİYORUM

Resim
Gidiyorum bu şehirden, kulaklarımı tırmalayan çocuk seslerinden çok uzaklara. çocuksuz sokakların ölüm sessizliğini içeren, sonu gelmez bir bataklığa. Gidiyorum bu şehirden, annemin kahvaltı hazır sesinin ulaşamadığı bir yere. Sevdiklerimin kokusunu bastıran mazot kokulu caddelere. Gidiyorum  bu şehirden, gözlerini öptüğüm küçüklerimin, yüzlerini göremeyecek kadar toza bulanmış, betondan yaşamların içine. Gidiyorum  bu şehirden, babamın mezarında yeşeren otların uzanamadığı bir yere, sinemi delen bir ayrılılığın, kasvetli bir şarkının kol gezdiği diyarlara. Gidiyorum bu şehirden...
Devamı

GİDENDEN KALAN

Resim
GİDENDEN KALAN Hasretin çürümüş eşiğindeyim, adı yok bunun Küçüklükten girmişim bu beşiğe Sallayan bir kır saçlı adam Kimdir çözemedim bir türlü Bakışı bir başka gülüşü bir başka Benden öteye öteden bana gelmiş Yıllardır sallar dururmuş Konuşmayız ne vakittir Ne sesini işittim ne de öfkesini Öylece durup güler bana Kalbi bir başkadır hissederim Olanlardan olmayan bir kimse Hem kalbimin ta içinde hem karşımda Ne vakit ağlamaya yakın Durur bakar gözlerime Gözyaşı artık ondan akar Bense sadece yutkunurum. Sonradan öğrendim adını Ben ondan biriymişim Üstümü kirlettiğimde ilk ona koşarmışım O gündür hep kapısında beklerim Yine gelsin sallasın beşiğimi Ses yok seda yok Gitti dediler hemen sonra Bekleme gelmez artık Bense onu gülüşünden işitirim Bilirim beni bekler  Benim onu beklediğim gibi Ne o geçer eşiği ne de ben.  Öylece durup dinleriz birbirimizi İSMAİL ARIK
Devamı